System domów opracowany
przez Bogdana Krusińskiego

Podstawą opracowanego przeze mnie systemu domów jest przyjęcie za podstawową płaszczyznę dla domów astrologicznych (sektorów kosmogramu) koła wielkiego, przechodzącego przez zenit i ascendent miejsca urodzenia.

Fragment okręgu między zenitem i ascendentem dzielony jest na 30-sto stopniowe, równe odcinki, które rzutowane następnie na ekliptykę dają krawędzie domów 11 i 12. Analogiczny podział stosuje się do łuku między ascendentem i nadirem, po rzutowaniu dając odpowiednio wierzchołki (krawędzie) domów 2 i 3.

Sposób rzutowania : południk przechodzący przez punkt podziału na kole wielkim (koło domów), w punkcie przecięcia z ekliptyką daje nam wierzchołek domu (krawędź sektora) na ekliptyce.

U podstaw tego rozwiązania legły dwa założenia:

1. Na kole wielkim podlegającym podziałowi punkty kardynalne, czyli ascendent i Medium Coeli lub punkt mu odpowiadający muszą znajdować się zawsze w odległości kątowej 90° (na każdej płaszczyźnie podstawowej układu odniesienia koło dzielimy na równe odcinki, tak jak np. ekliptykę).

   Zamiast MC celowo przyjąłem tu zenit, ponieważ to on jest faktycznym punktem kardynalnym, a MC jest tylko jego rzutem na ekliptykę (którą można określić mianem naturalnej domifikacji Ziemi). Poza wyjątkowymi przypadkami odległość między Asc i MC zazwyczaj nie wynosi 90°, chociaż są to dwa punkty, które wyznaczają punkty kardynalne systemu domów. Proponowane tutaj rozwiązanie godzi obydwa te wymagania, ponieważ Asc (jako punkt leżący w płaszczyźnie horyzontu) oraz zenit zawsze znajdują się w odległości kątowej 90°.

2. Sposób rzutowania po rozważeniu teoretycznym i empirycznym jego sprawdzeniu został jednoznacznie wyznaczony - po kołach południków.

   Były tutaj dwie możliwości - albo trzeba znaleźć pozycje planet względem płaszczyzny domów (układ samodzielny), albo układ ten jest wymuszony w jakiejś innej płaszczyźnie. Ponieważ system sektorów jest w swojej podstawie związany z ruchem obrotowym Ziemi dookoła własnej osi, dlatego też po empirycznym przetestowaniu przyjąłem ten właśnie sposób rzutowania - wynikający z ruchu kinetycznego bryły ziemskiej.

Ze względu na sposób znajdowania położeń planet w domach, należy przyjąć, że interesują nas rzeczywiste położenia planet w przestrzeni, a nie ich rzuty na ekliptykę. Co oznacza, że pozycje planet znajduje się rzutując pozycje planet na płaszczyznę domów (po liniach południków, przechodzących przez obiekt). Ta metoda wymaga każdorazowo transformacji układów współrzednych (program astrologiczny).

Można także zastosować sposób zastępczy, polegający na porównaniu ich położeń w równikowym układzie współrzędnych względem południków (jako krawędzi domów w przestrzeni), czyli w płaszczyźnie równika. W tej metodzie można skorzystać z tablic domów dla płaszczyzny równika oraz z efemeryd we współrzędnych równikowych (z początkiem w punkcie równonocy).

Planety, poza Plutonem, Merkurym oraz asteroidami (i ew. hipotetycznym Nibiru), przebywają względnie blisko ekliptyki, co przy zastosowaniu krawędzi sektorów na ekliptyce powoduje, że błędy położeń planet w domach są z reguły niewielkie (maksymalnie rzędu 1°).

Inaczej dla Plutona - błąd w rozwiązaniu przybliżonym na ekliptyce może sięgnąć 10 stopni liczonych jako odległość kątowa Plutona i Słońca w tych dwóch płaszczyznach. Dlatego trzeba wyznaczyć zarówno jego pozycję, jak i krawędzie sektorów w płaszczyźnie domów (lub zastępczo te wartości dla płaszczyzny równika).

Copyright © 1995 by Bogdan Krusiński, ® Wszelkie prawa zastrzeżone / All rights reserved.